Digitalno nasilje se razlikuje u odnosu na tradicionalno nasilje po sledećim karakteristikama:
- anonimnost – pojedinci ili grupe koje vrše digitalno nasilje mogu da koriste lažna imena, lažne profile na društvenim mrežama, više brojeva telefona;
- fizičko distanciranje od žrtve – kod tradicionalnog nasilja žrtva je prisutna u fizičkom prostoru, što je preduslov da bi se nasilje desilo, dok kod digitalnog nasilja to nije slučaj, već je samo potrebno da žrtva bude u virtuelnom svetu;
- stalna „dostupnost“ žrtve – nezavisno od toga da li su deca ili odrasli žrtve digitalnog nasilja, s obzirom na to da se delimično, zahvaljujući savremenoj tehnologiji, privatni/poslovni život preselio u digitalni prostor, žrtve su postale dostupne u bilo koje vreme;
- uključenost velikog broja ljudi – zahvaljujući masovnom korišćenju interneta, mnogo više ljudi zna o žrtvi digitalnog nasilja, što predstavlja dodatni problem. U tom smislu, grupe na društvenim mrežama i aplikacijama za razmenu poruka imaju veliku ulogu, jer se preko njih informacije o žrtvi brzo šire;
- velika brzina širenja nasilja – informacije o žrtvi se preko aplikacija i društvenih mreža dele s drugim korisnicima i tako postaju „viralne“, odnosno postaju dostupne u digitalnom prostoru, iako nasilnik može da se nalazi u drugoj državi.